Divina pietate largitumque humanitate sanctitum est, ut homo ex propriis rebus quas, Domino donante, percepit, eodem Domino pro redemptione anime suæ reddere debeat. Quapropter ego, in Dei nomine, Vuido reminiscor peccatis meis preteritis, dono aliquid ego et uxor mea Odila, ex rebus propriis, ad locum quæ vocatur Cluniaco, qui est constructus in onore apostolorum Petri et Pauli, necnon et plurimorum sanctorum, ubi domnus Maiolus abbas preesse videtur ad regendum, hoc est colonia una qui est in villa que vocant Corcellas, cum campis, pratis; et habet terminationes de uno latus de hereditate Saisiriaco, ex alia parte terra Sanctæ Mariæ, necnon et Beati Philiberti, ex aliis duobus frontibus de ipsa hereditate. Servum quoque unum, nomine Constantium, cum uxore et infantibus; in eo tenore quandiu vixerimus, usum et fructum. Post nostrum discessum faciant rectores ipsius loci quæ superius diximus, quidquid facere voluerint, sine ullo contradicente. Si ego, aut ulla emissa persona, qui anc donationem calumniare presumpserit, non vindicet quod repetit, cum Datan et Abiron, cum Juda quoque traditore Domini, sed cum eis qui dixerunt Domino Deo: «Recede a nobis, scientiam viarum tuarum nolumus,» sit cum eis in perpetuo damnatus et anathematizatus usque incidat in laqueum diaboli. S. Vuidoni et uxore sua Odila, qui fierunt et firmare rogaverunt. S. Aymoni. S. Aidenco. S. Spera in Deo. S. Mannoni. S. Ugoni. Aymo sacerdos scripsit, quamvis indignus, regnante Rodulfo rege.