Ego Rotbertus, Domini gratia dux Burgundionum, filius pię recordationis Rotberti, regis Francorum, volo ut sciant nostri fideles qui nunc sunt et qui post nos futuri sunt, hujus regni duces et presules, principes et proceres, et omnes utriusque ordinis nominis Christi cultores, quia venit ante presenciam nostram et duorum Hugonum, Autisiodorensium et Linguonensium venerabilium episcoporum, et multorum nostrorum fidelium, nostrę salutis et honoris, fidelis et devotus amicus, Odilo videlicet, Cluniensis monasterii presbiter et monacus, cum quibusdam ejusdem monasterii bonę opinionis fratribus; in quorum obsequio et solatio adfuit etiam domnus Alinardus, monasterii benignissimi martiris Benigni abbas venerandus, deprecantes ut audirem quo ordine antecessores illorum adquisierunt locum Juliacum, in comitatu Cabilonensi situm, cum æcclesia in honore beati Mauricii consecratam, et ceteris terris, cultis et incultis, ad ipsum locum pertinentibus, et qua occasione, neglegentia principum et violentia quorumdam hominum inimicorum, Aldonis videlicet et heredum illius, perdiderunt, et quo studio et quorum auxilio et benivolentia recuperaverunt. Ordo requirendi inprimis fuit donatio et oblatio, et liberalis, quando Manasses, archiepiscopus Arelatensis, postea Mediolanensis, obtulit et dedit supradictum Juliacum Deo et sanctis apostolis Petro et Paulo, Cluniaco monasterio, et fratribus inibi per cuncta succedentia tempora Deo servientibus. Fuit enim idem Manasses ex majoribus et nobilioribus proceribus Burgundię natus, patre Warnerio, matre vero Teutberga, ex quorum hereditario jure locus supradictus ei successit in hereditate. Audistis ordinem adquirendi; audite occasionem perdendi. Fuerunt quidam pervasores, qui calumpniam et violentiam intulerant supradicti monasterii fratribus. Qui, veniente duce Magno Hugone Francorum in regno Burgundię, timentes quod supradicti monachi deberent reclamationem facere, prevenientes eos fraude, suaserunt duci quod ex beneficio illius deberent possidere predictum locum Juliacum. Sed dux, audita nobili et festiva episcopi Manase donatione, et justissima monachorum reclamatione, non curavit de suasionibus satellitum, sed pro sua clementia restituit supradictum [locum] Deo et principibus apostolorum ad sustentationem Cluniensis cœnobii monachorum. Quo decedente, supradicti pervasores et eorum heredes insurrexerunt, et calumpniam et violentiam iterum supradictis monachis intulerunt, usque dum Otto, cognomento Willelmus, Sancto Petro restituit et reddidit. Et quia cognovit se, ex parte ducis Heynrici, Juliacum locum injuste adquisisse beneficium, rogavit ipse domnum regem Rotbertum ut in hac sua redditione et donatione assensum preberet, et ex sua parte Deo et sanctis apostolis donaret et redderet. Quod factum est, et pii regis benigna clementia, et boni principis pia benivolentia; et ut injusta violentia diu illata supradictis monachis omnino cessaret, et perpetuo irrita fieret, calumpniatoribus supradictarum rerum idem comes Willelmus, pro eo quod injuste tenebant, aliud eis dedit beneficium, videlicet pro terris terras, et insuper a monachis non parvas acceperunt pecunias. Postea vero Willelmo et Rainaldo filio ejus precipientibus, [i]idem ipsi calumpniatores iterum aliud receperunt beneficium, et apud Divionense castrum, omnem suam calumpniam deposuerunt, et ut ita dicam, sollempnem et publicam werpitionem fecerunt, coram omnibus principibus et senioribus qui aderant, sponte et voluntarie. His ita gestis, audiens supranominatus dux Rodbertus jam dictum locum Juliacum a possessore suo Manasse archiepiscopo sanctis apostolis Petro et Paulo et fratribus Cluniensibus destinatum et legali testamento confirmatum, et auctoritate regali corroboratum, et calumpniam supradictorum hominum tociens anulatam et evacuatam et ad nichilum redactam, precipiendo precepit, cum consilio fidelium suorum, ut deinceps, supradicti fratres jam dictum locum Juliacum cum omni securitate teneant et possideant, et ut eis placuerit ordinent. Si quis eis, (quod absit!) calumpniam inferre temptaverit, nisi cito resipuerit et congrua satisfaccione emendaverit, sciat se et mundanis legibus obnoxium et celesti propitiatione indignum. Et ut hęc noticia firmum tenorem obtineat, domnus dux Rotbertus manu propria firmavit ac corroboravit, et ut alii firmarent, jussit et rogavit. S. Hugonis, Autisiodorensis episcopi. S. Hugonis, Linguonis episcopi. S. Hugonis, ducis filii, bonę indolis pueri. S. matris ejus. S. Odulrici decani. S. Ansculfi clerici. S. Arlei clerici. S. fratris ejus Milonis. S. Widonis. S. Unberti. S. Teoderici. S. Rainaldi. S. Bernardi. S. Aldigerii. S. Wileni. S. Araldi.