In nomine Domini et Salvatoris nostri Jesu Christi, quem jam venisse credimus pro salute omnis perditi [hominis], et iterum expectamus venturum ad judicandum mundum. [Qua de causa] audiant presentes et futuri seriem hujus descriptionis, congruum quippe est et acceptum Deo omnipotenti, ut quamdiu in corpore sumus et a Domino peregrinamur, aliquit operemur pro remedium anime nostre et leti expectemus vitam inmortalem; deficiente corpore, reminisci debemus psalmitte dicentis: «quoniam vanitas est omnis omo vivens», certi que vanitas major esse potest quam vivere cum labore et suo creatori in presenti non obedire, et postea ad inferni claustra descendere? Est etiam alia condicio inter divites et pauperes constituta, quoniam pauperes in sua paupertate deficiunt; de divitibus scriptum est «quia thesaurisant et ignorant cui congregant ea;» et iterum audivimus: «quia potentes potenter tormenta patiuntur;» propterea ego Tarasia comitissa, uxor comitis Gomiz Didaz, cum filiis pariter et filiabus meis, quorum nomina sunt Fredinandus et Pelagius adque Garsias; nomina autem filiarum: Maria, Sancia, Erloncia et Gelvira, timens damnationem meam, cum omnibus his, facere decrevi hoc quod sequitur. Quoddam monasterium tenebamus jure ereditario in honore sancte Trinitatis et sancti Johannis Babtistę consecratum, et corporibus sanctorum martirum Cordobensium decoratum Zoyli atque Felicis, constructum juxta urbem Sancte Marie que dicitur Carrionensis, fundatum antiquitus juxta ripam ejusdem fluminis, ad ingressum vel exitum pontis quem comes supradictus, Gomiz Didaz, vir meus, hedificavit adhuc vivens, ex maxima parte, et ego cum ipsis filiis meis post obitum ejus quo minus fuerat complevi. Nos ergo positi in Hispania audivimus famam loci Cluniacensis et domni Hugonis abbatis et sancti (sic) illius congregationis, qualiter constituti, in Dei servitio sub disciplina regulari vivunt et ad celestia sine tedio tendunt; propterea ego jamdicta [comitissa] Tarasia, cum filiis meis et filiabus prenominatis, concedimus monasterium suprascriptum Sancti Johannis cum omni integritate sua et quantum ad ipsum locum pertinet: hoc est monasterium cum villis suis et cum suis antiquioribus terminis, scilicet montes et colles, silvas, pratis, pascuis atque paludibus, terras, et vineas cultas et incultas, ortos, piscarias, molendinos, aquas, fontes, rivulos cum suis reductilibus, aquis aquarumque introitus et exitus, et sicut tenemus, ita de nostro jure tollimus et [exinde] cartam testamenti facimus et tradimus sacro altario beatorum apostolorum Petri et Pauli loci Cluniacensis; ita ut nullus ex nobis vel aliquis ex nostra progenie ibi partem aut rationem habeat vel requirat. Hoc vero tantummodo volumus, ut ego Tarasia et filii mei et ceteri parentes nostri, tam presentes quam futuri, qui Deum diligunt atque dilexerint, ipsum locum et servos Dei ibi degentes pro remedio animarum nostrarum pre omnibus hominibus protegamus et defendamus ab omnibus malis hominibus, et semper in quantum potuerimus eis bene faciamus. Adhuc etiam ad[d]imus huic descriptioni, quod si aliquando evenerit, (quod, disponenti Domino, semper absit!) ut moriantur fratres in illa terra, vel si ita fortuitus defecerint, ut non sit aliquis frater de domo Cluniacensi qui locum ipsum teneat, parentes nostri pro remedio animarum [nostrarum et] suarum, non per usurpationem, set per sanctorum apostolorum hobedientiam, tandiu locum ipsum tueantur et custodiant, donec videant aliquos fratres ex illa Cluniacensi congregatione, quibus sine aliqua contradictione reddant ipsum locum cum omni sua integritate. Si autem aliquando ex nostra progenie surrexerit aliquis et inspirante diabolo servis Dei in ipso monasterio commorantibus aliqua mala consuetudine inmittere temtaverit, ne alii subsequentes malum exemplum capiant ab illo, radicitus amputetur ab omni progenie nostra hujus deffensionis occasio; et ita damus istum locum ut non intret ibi salo, pro omicidio neque fosaria, neque pro anuba, neque pro castellaria, neque pro ulla causa [aut] angaria regis; ita damus sacro altario suprascripto et tibi, domne Hugo abbas, et fratribus Deo servientibus ibidem, ut et nos viventis mereamur longevam salutem cum remedio animarum nostrarum, et requiem sempiternam parentes nostri possideant. Vos autem exhortamur, ut ab hodierna die et deinceps istum locum jure hereditario possideatis et habeatis licentiam de illo facere quecumque facere volueritis; quod si aliquis ex nostris aut de extraneis, seductus mala cupiditate, in aliquo tempore, hoc testamentum destruere voluerit, et hanc donationem irritam facere, pereat cum illis qui Dominum glorie crucifixerunt in eterne damnatione, et pro damno temporali C auri libras fisco persolvat, et quod facere ausus est, nullo modo valeat [perficere], et testamentum presens roboretur in secula. Facta series hujus scripture IIII kalendas februarias, era C^a XV^a post millesima, regnante rege Adifonso in civitate Legionensi et usque ad montes Pirineos, presidente Pelagio episcopo in eadem civitate, et Bernardo presule, in Palentia; et domno Symeon in Burgos. Ego Tarasia, comitissa, una cum filiis et filiabus meis jam supradictis hanc cartam testamenti, postquam fieri jussimus et legere audivimus, manibus nostris signantes roboravimus (Trois monogrammes). Domnus Gundisalvus, comes, confirmavit. Domnus Martinus, comes, confirmavit. Domnus Fredinandus Veremudis, comes, confirmavit. Gudesto Guttierres confirmavit. Alvito Ramudiz confirmavit. Hi sunt testes: Johannes testis, Veremudo testis, Garsias testis; Arnulfus scripsit [at]que subscripsit.