Urbanus, episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri Hugoni, Cluniacensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem. Religiosis desideriis dignum est facilem prebere consensum, ut fidelis devocio celerem sorciatur effectum. Proinde communis filii nostri Hunaldi, religiosum votum, cum justicie ipsius intuitu, tum tue spectabilis religionis reverentia, per presentis decreti paginam confirmamus. Is si quid[em], cum ad Cluniacense cenobium conversionis gratia, largiente Domino, pervenisset, honorem qui eum de patrimonio contingebat, cum ecclesia beati Martini de Lairaco, beato Petro et ejus Cluniacensi monasterio delegavit, in ipso etiam loco quia monasterium antiquitus fuerat, ex precepto reverentissimi pape Gregorii septimi, cellam sua industria reparavit. Hanc igitur cum universis ad eam pertinentibus in perpetuum Cluniacensis cenobii fratribus possidendam presentis decreti auctoritate firmamus; in quibus hec propriis vocabulis annotanda precipimus: ecclesiam Sancti Petri de Casali, Sancti Vincentii de Avesac, Sancti Vincentii de Plaisac, Sancte Marie de Sereniaco, Sancti Caprasii de Broilo, Sancti Johannis de Astalgiaco, Sancti Martini de Paniciac, Sancti Bricii de Triliano, Sancte Marie de Bello Loco, Sancti Caprasii de Cucco, Sancte Marie de Calda Costa, Sancti Nicholai de Monte Guascone, Sancti Caprasii de Bibitorio, Sancti Martini de Guzano, Sancti Martini de Calvillo, Sancte Marie de Acudello, Sancti Germani de Cusiniano; in Burdegalensi pago, Sancti Pauli de Lorno, Sancti Clementis de Coma; in pago Lascurensi, Sancti Johannis de Podenx. Quicquid preterea idem locus in futurum juste adipisci poterit firmum seu integrumque permaneat, tam a te quam a successoribus tuis, seu his qui per nos in eodem loco prestituentur, regendum, disponendumque perpetuo. Et quia, disponente Domino, celle ipsius altare nostris manibus consecratum est, ampliori veneracioni locum ipsum deinceps haberi precipimus, [statu]entes ne cui persone, preter Romani pontificis scienciam, liceat adversus idem altare interdictionis aut excommunicationis proferre sententiam. Si quis ergo deinceps locum ipsum et quecumque ad eum pertinentia infestare, minuere, temerariis vexationibus fatigare, vel a vestro cenobio alienare presumpserit, divine indignationis et apostolice districtionis ulcione plectatur, ut a sacratissimo corpore et sanguine Domini nostri Jesu Christi alienatus, nisi satisfactione congrua emendaverit, reum se divino judicio haberi cognoscat. Cunctis autem eidem loco justa servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatinus et hic fructum bone actionis percipiant et apud districtum judice[m] premia eterne pacis inveniant. Amen. (Cercles concentriques et Benevalete.) Datum Tolose, per manum Johannis sancte Romane ecclesie diaconi et cardinalis, III nonas junii, indictione IIII, incarnationis Dominice anno M^o XCVII^o, pontificatus autem domini Urbani secundi pape IX^o.