Noticia sive descriptio relictionis seu werpitionis quæ facta est a domno Petro, abbate Trenorchiensi, et monachis ejus, de invasione rerum Sancti Petri Cluniacensis cœnobii in villa Darboniaco. Idem namque abba, factione, ut creditur, suorum circonventus, res nostras, id est piscarias in fluvio Sagone, injuste invaserant, medietatem etiam piscariæ in borario fluminis quod vocatur Sallia, quod juris nostri erat, abstulerant, et quęque erant partis nostræ in utrorumque fluminum ripis piscarias. Insuper etiam silvarum nostrarum ligna cedentes et auferentes, exclausam in ipso Sagone fluvio ad pisces nostros capiendos effecerunt. Pro qua re commotus domnus Hugo, bonę memorię Cluniacensis cellararius, adiens comitem Matisconensem, cujus custodie possessio jam dicta noscitur delegata, querelosam inde querimoniam, ut par erat, et clamorem ante illum fecit. Conventu itaque nobilium facto, presente eodem comite, cum domno Hugone cellarario, abbate quoque supradicto, cum suis monachis, clamore ad medium prolato, judicatum est ut utraque pars mutuo sibi invicem rectum firmaret, datis insuper pro confirmatione in manu comitis ab utraque parte obsidibus; quod et factum est. His itaque peractis, statuto die, apud Matisconem conventu facto, presidente comite, cum proceribus patrię, assidente quoque supradicto abbate cum suis, dum eadem res communi omnium consilio, juste examinis finem expeteret, ex ore domni Humberti militis de Bellojoco et cunctorum presentium juditio definitum est, ut jam dictus abbas Trenorchiensis res nostras injuste invasas tali condicione restitueret, ut exclausam quam fecerat in fluvio Sagone destrueret, et Cluniacensi monasterio proprias piscarias in ripis ipsius fluvii relinqueret, medietatem quoque bocalii fluminis Sallię, cum silvis ad eumdem locum pertinentibus, absque legali calumpnia in pace sicut antiquitus idem locus possederat dimitteret, et ut capitalem peccuniam pro recompensatione injuste captionis persolveret. Item, in alio placito quod actum est de eadem causa, testificatus est publice quidam de hominibus Sancti Petri, nomine Brunus, filius Constabuli, XXX^ta et uno annis se vidisse easdem res absque legali calumpnia Cluniacenses monachos tenuisse. Set quia plerumque prava cupiditas nec etiam legalibus testimoniis cedit, idem abbas veluti quondam Pharao cor indurans injuste possessa non dimisit, donec supramemoratus Hugo cellararius, certis deferentibus nuntiis, de ipsa re clamorem apostolicis auribus intulit. Unde factum est ut domnus papa Urbanus legatum suum cum litteris dirigeret domno Hugoni, Lugdunensi archiepiscopo, precipiens illi ut sepedicto abbati interdiceret ne ulterius in sede sua loco abbatis sederet, donec congrua satisfactione injuste direpta restitueret. Quo ille precepto victus atque compulsus, relicturum se male invasa repromisit, ac die certo et condicto cum monachis sibi faventibus in saltu sive foresta quę adjacet villę nostræ quæ dicitur Perrona convenit ad placitum, cui etiam interfuerunt monachi Cluniacenses, domnus videlicet Gauscerannus cognomento Grossus; domnus Ilius, Cluniacensis villę decanus; domnus etiam Hugo cellararius et domnus Adalardus, decanus de Perrona. Cum abbate vero Trenorchiensi hi affuere monachi: Eustorgius de Campania; Arnaldus, decanus de Chisiaco; Gauffredus de Loasa. Affuit et comes Matischonensis, cum pluribus militaribus viris ac rusticis. Horum itaque omnium publica contestatione commonitus, invasa restituit, injuste possessa reliquit, capitalis tantum peccunię redditionem sibi indulgeri postulavit. Gesta sunt hæc tempore domni Hugonis abbatis, anno XL^o VIIII^o ordinationis ejus, anno Verbi incarnati millesimo XC^mo. VII, indictione V^ta.