In nomine sanctæ et individuæ Trinitatis, Patris et Filii et Spiritus Sancti. Noverit præsentium posterorumque solertia altare de Turri super Maternam quondam in laicorum jura cessisse, adeoque eorum indebita usurpatione tenaciter occupatum, ut quidam potentes de Plagaiotri partes oblationum, decimæ, redituumque ad idem altare pertinentium municipibus suis manciparent, illique, quod dedecorosius est, uxoribus suis et filiabus in matrimonium contraderent. Tandem venerabilis memoriæ domni Rainoldi, [Remensis] archiepiscopi, consilio et crebra admonitione permoti, hereditate sanctuarium Dei indignum possidere judicantes, et ab injusta pervasione animum revocantes, eidem archiepiscopo supradictum altare eo tenore resignaverunt, videlicet ut illud ecclesiæ Sancti Petri Cluniacensis impertiret, et absque persona perpetualiter tenendum concederet. Cui religioni petitioni idem vir religiosus nullatenus adversatur, et altare memoratum ecclesiæ pretaxatæ hac solum pactione interposita contradidit, ut presbiter loci illius, qui tunc temporis personatum parrochiamque tenebat, quoad viveret, nisi forte propriis exigentibus culpis, eam amittere contingeret, libere et quiete possideret, eo autem viam universæ carnis ingresso, sive cujuslibet pro qualitate criminis a supradictis amoto, ecclesia Cluniacensis, quod suum erat, scilicet predictum personatum, perpetuo tenendum reciperet. Hujus elemosinæ largitionem, venerabilis domnus Rainoldus archiepiscopus ecclesiæ Cluniacensi contulit, et ut inconvulsa permaneret, testamentalibus eam litteris cum sigilli sui impressione roboravit. Succedente autem in episcopatu eidem Rainoldo Manasse, reverendo archiepiscopo, præfatum presbiterum contigit graviter deliquisse, et post diligentissimam criminis discussionem, cum in presentia memorati pontificis justa judicii censura eidem presbytero sæpedictus personatus cum parrochia abjudicatus fuisset, ecclesiam Cluniacensem eundem personatum et parrochiam recepisse. Porro sæpe replicatus presbyter dum personatum et præfatam simul parrochiam solitus esset regere, multa de redditibus altaris omnia sui juris esse asserens, personatui suo vindicavit, utpote vir qui ejusdem loci oriundus extiterat et cujus opes exiguas homines villæ illius amoris et consanguinitatis causa de suo magis volebant augeri, quam laicorum de rebus male possessis facultates ditari. Domni igitur archiepiscopi circumspectio providens in posterum, ne inter monachos et presbiterum in parrochia sæpe memorata substituendum, de decima, de oblationibus, ceterisque altaris redditibus aliqua conturbationis jurgia suborirentur, consilio Manasse, archidiaconi, Gisleberti, ejusdem parrochiæ decani, Milonis subdecani, ceterorumque viciniæ illius clericorum, litem æquo discretionis moderamine terminavit, ita ut presbiter parrochiæ sæpe fatæ deserviturus, vini et annonæ, oblationumque mediam partem reciperet, cujus videlicet totum presbyter qui personatum simul et parrochiam tenebat accipere solitus esset. Concessa est ei etiam oblationis illius media portio, quæ in missa parrochiani defuncti et a monacho recepti, ejusdem monachi manibus oblata proveniret; exceptis oblationibus nubentium et mulierum celebratis nuptiis, et in purificatione sua ad ecclesiam redeuntium, missarum in anniversariis, in tricesimo die obitus alicujus sive infra celebrandarum, aliarum denique familiarium, quas ad eundem presbiterum pertinere nemini constat ambiguum. Postremo, ut hujus pactionis assertio in futurum non cassanda permaneat, testamentali eam scedula, cum sigilli sui imagine personarumque probabilium signis, in testimonium roboravit. Signum ejusdem Manasse, venerabilis archiepiscopi. S. Manasse, archidiaconi. S. Radulphi, præpositi. S. Richeri, cantoris. S. Odalrici. S. Adæ. S. Gisleberti, decani. S. Milonis, subdecani. S. Rainoldi. S. Balduini Anguillæ. Actum Remis, anno incarnati Verbi M^o XCVIIII, indictione VI, regnante Philippo Francorum rege anno XXXVI, archiepiscopatus autem domni Manasse anno IIII. Fulcradus cancellarius recognovit, scripsit et subscripsit.