Quoniam caro quę corrumpitur aggravat animam, et peccata sic premunt infirmitatem nostram, ut nunc velimus, nunc nolimus, dignum est ut quę recte agimus scripto ad posteros transmittamus, ut tam ab ipsis, quam a nobis fideliter observentur quę aliquando bene volumus. Unde notum sit omnibus presentibus et futuris, quod ego Landricus Grossus, Bernardi Grossi heres et filius, monachis Cluniacensibus calumniam intuli de quibusdam servis et ancillis de cujusdam Eldiardis prosapia descendentibus, cujus filii et filię fuerunt: Teudinus, Richelmus, Humbertus, Constantius, Tedsa, Alexandra, Ermengardis, Constantia, quos omnes pater meus Sancto Petro dederat; et ideo eos requirebam, qui patris datum nesciebam, et ipsi monachi de hoc dono cartam se habere nesciebant. Verumtamen conventus a domno Artaldo, decano de Lordono, et Bernardo, camerario, fratre meo, et aliis monachis, de injustitia quam videbar inferre illis, quod injuste ac nesciens pervaseram, primum in manu domni Hugonis abbatis, postea in capitulo Cluniacensi coram omnibus senioribus, vuerpivi cum Joceranno filio meo, laudantibus ceteris filiis meis; accepique pro hac vuerpitione seu dono quinquaginta solidos a prefato Artaldo, cum, ut dictum est, cartam se de hoc habere nescirent. Nam si scirent, nihil utique mihi dedissent. Si quis autem ex meis heredibus huic vuerpitioni contradicere voluerit, omnibus maledictionibus novi veterisque Testamenti subjaceat, nisi ad satisfactionem et emendationem venerit. S. Landrici, qui hanc vuerpitionem fecit. S. Joceranni, filii ejus. S. Ilii de Craia. S. Humberti Ungri. S. Engelberti de Curtavas. S. Ansedei juvenis de Oblaco. S. Artaldi de Buxeria. S. Joceramni de Curtavas.