In nomine Domini. Noverint omnes sancte ecclesie filii, presentes et futuri, qualiter domnus Odo, Burgundie dux, super multimodis injuriis et malis consuetudinibus quas loco de Gibriaco intulerat, tandem resipuerit, qualemque Deo et Cluniacensi cenobio, cui hic locus de Gibriaco ex dono Lanberti comitis proprie ac specialiter pertinet, fecerit satisfactionem. Cum enim ipse Odo diu et multum locum hunc de Gibriaco dictum infestaret, perversisque consuetudinibus injuriare non cessaret, domnus Hugo, Cluniacensis abbas, post multas vocationes multasque commonitiones, ex auctoritate Romane ecclesie et domni Pascalis pape a cardinalibus domno Johanne ac Benedicto in communi Valentinensi concilio ipsum excommunicare fecit. Unde tandem aliquando, cum Hierosolimitanum iter proposuisset arripiendum, in se reversus veramque jam promittens emendationem, mandavit ad se venire fratres Cluniacenses, quod ipsi dictassent exequi paratus. Convenimus idcirco apud Gibriacum, ego Heinricus, prior videlicet Cluniacensis, mecumque domnus Bernardus, camerarius et Ilius decanus, duxque suorum concilio munitus. Ubi tunc sciens ac providus et de anime sue periculo timidus propriam recognoscens culpam et contradictum, ac beatum Petrum pro hujus loci ceterorumque Cluniensium locorum infestacione intelligens offensam, dimisit et absque omni retinaculo werpivit Deo atque beato Petro locoque Cluniacensi omnes terras de Gibriaco et potestatem Gibriaci, omnesque illas que Gibriaco pertinent et in quibus monachi Gibriacenses aliquam habent vel habuerunt justiciam vel consuetudinem. Malum usum quem ibi imposuerat abscidit, totumque finivit. Torturas vero et quicquid ibi injuste exercebat radiciter werpivit. Promisit quoque se amplius locum illum in pace dimissurum. Deinde super hoc reddidit Hugonem, filium suum, cui ducatum relinquebat, ipsumque super sacrum altare fecit jurare, ut unquam, pater videlicet ex sua parte, idemque filius scilicet qui jusjurandum fecit, omni vita sua hanc werpitionem, et hanc pacem firmiter fideliterque per se ac per suos sic servarent. Similiter juravit et junior frater Heinricus, ut hanc pacem ac diffinitionem, quam pater suus promiserat, fraterque juraverat, ipse, si quando hereditas sibi perveniret, firmam et inconcussam custodiret. Quod si quis eorum, dux videlicet, sive isti infantes, aut eorum clientela, sive quilibet per preceptum ipsorum pacem hanc et werpitionem sicut diffinita et jurata est fregerit, infra quadraginta dies postquam ab ab[b]ate Cluniacensi sive priore vel camerario, aut obedienciario de Gibriaco, sive a proprio cujuslibet horum nuncio commonitus fuerit et vocatus, si infra illos quadraginta dies forfactum juxta ipsius valentiam ademendatum non habuerit, ille infans prior natu, aut junior si ducatum tenuerit, se ipsum in prehensionem apud Divionem castrum conducat, nec inde, sicut per burgum et villam clausum est, exeat, nisi quantum ab aliquo predictorum seniorum judicatus fuerit; postque indutias se ipsum ibidem captum teneat, donec forfactum illud juxta quod valebat habeat restauratum, sive ad misericordiam abbatis seu prioris, aut camerarii, aut obedienciarii Gibriacensis fuerit emendatum. Sub hoc etiam convenientia statutum est ac definitum, ut si prepositus de Valeria clamorem fecerit obedienciario de Gibriaco de aliquo suo justiciabili homine, ipse obedienciarius statuat diem preposito apud Gibriacum, in quo sibi hominem justiciet, de quo clamor factus fuerat. In quo placito apud Gibriacum videlicet, habebit obedienciarius leges atque justicias. Si ipse satisfecerit ei, sufficiat ei. Sin autem, prepositus de Valeria requiret justiciam fieri ab ipso monacho ad opus ipsius qui passus fuerit injuriam. Et ipse monachus non exequetur istam justitiam, nisi in domo Gibriaci. Et eo tenore faciet ei justiciam, ut idem prepositus similiter faciat justiciam ipsi monacho de suis subjectis, de quibus fecerit proclamationem apud ipsum. Quandiu idem monachus fuerit paratus facere hanc justiciam in domo sua, non faciet ipse prepositus neque injuriatus proclamationem apud ducem, neque apud prepositum Divionis. Et si fecerit proclamationem, injuste faciet. Quod si per hanc injustam proclamationem allocutus fuerit prepositus Divionis monachum Givriaci de re superius tractata, et si idem monachus monstraverit recta ratione se fuisse paratum exequi memoratam justiciam, non volet adhuc exire de domo sua. Si autem non potuerit monstrare, obviabunt sibi monachus ac Divionis prepositus ad ulmum de Cochiaco, et ibi faciet monachus justiciam de hominibus Sancti Petri pertinentibus ad locum Gibriaci; similiter recepturus justiciam de subjectis eidem prepositi de quibuscumque conquestus fuerit. Si placitatio venerit ad duellum, quod vulgo dicimus campum, habebit monachus firmationem de suis et prepositus de suis, et ibi erit duellum definitum. Si monachus paratus fuerit ad ulmum justiciam facere, non ibit de ipsa re ad Divionem placitare, nec prepositus debet inde querimoniam facere apud ducem. Si fecerit, injuste faciet. Post hanc factam a preposito querimoniam, transmittet dux ad Cluniacum. Si nuncius ducis invenerit dominum abbatem ad Cluniacum, conqueretur apud eum de monacho Gibriaci. Si non potest loqui domno abbati, loquetur majori priori. Si ipse defuerit, loquetur vel camerario vel minori priori, vel hospitum procuratori. Postquam nuntius ducis locutus fuerit ad aliquam istarum personarum, postea exspectabuntur XV dies a duce et a suis, donec veniat aliqua justa responsio de Cluniaco super ista re. Hec omnia, sicut suprataxata sunt, dux se servaturum promisit, inter que statutum vel firmatum est, ut si homo Sancti Petri, quicumque sit, aliquam torturam fecerit duci vel suis, non aliqua ex illo vindicta sumetur neque in mercato, neque alicubi, donec proclamatio ad monachum veniat, nisi torturam ipsam in via mercati aut in ipso mercato commiserit. Et hoc fecit consensu et laude Josberti vicecomitis. Si aliquam harum condonationum dux ipse vel heres suus infregerit et super hoc conventus a monacho fuerit, non exibit villam Divionem, donec de his ex quibus conventus est, condignam emendationem monacho faciat. Facta est hec pax et werpitio apud Gibriacum, anno ab incarnatione Domini millesimo centesimo primo, Paschalis pape anno secundo, domni Hugonis Cluniacensis abbatis quinquagesimo tertio, epacta octava decima, indictione nona. Que licet pro se evidenter sit firmata ac personarum supranominatorum, ducis videlicet Odonis, filiorumque suorum, Hugonis, Heinrici, et prioris Cluniacensis Heinrici, Bernardi, camerarii, Ilii, decani, et Gaufredi, ipsius ville tunc obedientiarii, satis sit astipulatione auctorizata, corroboratus tamen plurimorum assertione testium quorum nomina sunt hec: Rainardus de Glana, per manum cujus hoc ipsum factum est placitum; Josbertus de Castellione; Tescelinus, cognomento Sorus; Landricus Grossus; Ardradus Umgrus, necnon plures alii.