In nomine Domini. Noverint omnes presentes et futuri, quia Lambertus Descaltius, qui cum filiis suis, quosdam homines Sancti Petri injuriis persequens, eisque servitii calumpniam faciens, fratribus Cluniacensibus hoc sepius calumpniando molestiam ingerebat, tandem, post multas ventilationes, Cluniacum venit cum filio suo Hugone et quibusdam militibus suis, ibique cum domno Bernardo, Cluniacensi priore, et Garentone, decano, super hac calumpnia placiti convenientiam habuit. Calumpniabatur namque, in obędientia de Berziaco villa, uxorem Adalelmi cum infantibus suis et quosdam alios; in obędientia de Berrona, Rotbertum de la Forest et quosdam alios; in obędientia de Sancto Ypolito, Gonthelmum et quosdam alios; in obędientia de Lordono, quosdam; in obędientia de Cavinnis, quosdam. In hoc igitur ultimo placito tam istos quam omnes alios quos in illo die in predictis quinque obędientiis vel aliquomodo habebat, vel in quibus aliquam calumpniam requirebat, funditus et sine omni retentione werpivit, et si quid in eis juris seu rectę calumpnię habuerat, totum concessit ac dedit Deo et beato Petro ad Cluniacum, tam ipse quam filius ejus Hugo Descaltius, in manum domni Hugonis ejusdem loci abbatis, per manus jam dicti prioris atque decani, hoc ipsum postea etiam laudantibus et confirmantibus uxore ejusdem Lamberti Gerdrude, cum aliis filiis ipsius Wigone atque Widone. Quod ut firmius perpetuo maneat, habuit super hoc idem Lambertus centum solidos bonę monetę a Seguino, camerario Cluniacensi. Domnus quoque Hugo abbas recepit in monachum filium ipsius Berardum, adhuc satis puerum. Quia igitur verpitio ista seu donatio ita fideliter undique facta est, caveat omnis progenies ejusdem Lamberti, tam presens quam futura, ne umquam calumpniam istam repetere sive verpitionem hanc aliquomodo infringere presumat. Quod si quis umquam, Dei timore postposito, scienter eam infringere presumpserit, auferat ab eo Deus omnipotens omnem generis sui hereditatem, ipsumque deserat beatus Petrus claviger regni cęlorum, nisi citius ad satisfactionis emendationem venerit erga locum Cluniacensem et fratres ibi Deo servientes. Hujus rei testes sunt: Hugo miles de Germolia, Achardus de Perderia, Wichardus de Rupe, Durannus presbiter de Maturo, cum aliis pluribus. Supranominata vero uxor ejusdem Lamberti et illi duo filii ejus Wigo et Wido, qui Cluniaci non interfuerant, postea totum placitum laudaverunt apud Buxeriam in manus domni Wilelmi, decani de Masiliis, et Rotgerii de Scuzeolis, audientibus et testantibus Achardo de Parderia, Wichardo de Rupe, Hugone cognomento Gaufredo, multisque aliis. Carta hęc postquam dictata et scripta fuerat, eidem Lamberto peromnia est recitata apud Cluniacum, in presentia domni Hugonis abbatis, et ipse eam iterum laudavit et confirmavit, et in manu ejusdem domni Hugonis abbatis eam posuit, audientibus et testantibus Hugone de Buxeria, Bernardo de Montaniaco, Hugone Gaufredo et Berardo puero nondum monacho. Factum est hoc anno Dominicę incarnationis M. C. V, indictione XIII, Paschali papa II Romanę ęcclesię presidente, Philippo Francorum regnum tenente, Berardo Maticensem ecclesiam regente, anno videlicet ordinationis jam dicti Hugonis abbatis LVI.