Quanto divitiis et possessionibus habundantius quisque videtur affluere, tanto largius de his que possidet et ecclesiis et veris Dei cultoribus pro salute animę suę debet impendere, juxta illud Apostoli: «Facite bonum ad omnes, maxime autem ad domesticos fidei,» et illud Salomonis: «Divitię viri redemptio animę ipsius sunt.» Eapropter ego Adefonsus, Hispanię imperator, una cum uxore mea Berengaria, predecessorum parentum meorum piis vestigiis desiderans inherere, pro mea et eorum salute, pro peccatorum nostrorum remissione, ne elemosinam duo scilicet milia mekallorum, quam ipsi rex scilicet Fredenandus, proavus meus, et Adefonsus, avus meus, Cluniacensi ecclesię de redditibus sui regni censualiter singulis annis pro salute animarum suarum reddi statuerunt, videar retinere, dono jure hereditario eidem Cluniacensi ecclesie domnoque Petro ejusdem loci abbati, suisque successoribus et omnibus monachis Deo in eadem ecclesia et beato Petro, in cujus honore fundata est, famulantibus, monasterium Sancti Petri de Cardigna, cum universis decaniis suis, cum honoribus et hereditatibus suis, terris videlicet et vineis, montibus et vallibus, pratis, pascuis, aquis, molinis, piscariis, ingressibus et regressibus, omnibusque aliis rebus eidem monasterio, quocumque loco sint et poterint reperiri, pertinentibus. Eo vero modo predictum monasterium Cluniacensi ęcclesię, et abbati domno Petro habendum concedo, quatenus nomen abbacię, quod modo ibi est, in nomen prioratus convertat, vel si quid aliud inde facere voluerit faciat. Ut autem Cluniacensis ecclesia et qui ibi sunt monachi jam dictum monasterium et ejus possessiones libere et quiete possideant, ca[uto ipsum] monasterium ut infra terminos quos habet et quos ei dono et habere concedo, nemo violenter causa pignerandi vel alicujus mali faciendi intra[re presum]at. Si vero intraverit et extra ejus terminos constitutos et cautum per violentiam aliquid extraxerit, et eos diruperit, duplatum quicquid illud sit [mo]nasterio restituat, et mille morabotinos regie potestati et eidem monasterio pro calumpnia solvat. Dono preterea Cluniacensi ęcclesię et abbati do[mno Petro], pro elemosina quam parentes mei eidem ęcclesię singulis annis de redditibus sui regni reddi statuere, villam Albellam, in Burgensi territorio sitam, cum omnibus ejus [term]inis et aliis universis ejus pertinentiis, quocumque loco sint et poterint inveniri. Dono etiam eidem ęcclesię et abbati prenominato ducentorum morabotinorum redditum in balneis que in Burgis sunt, per singulos annos habendum, tali quidem modo ut quidam de eadem ęcclesia monachus, vel alter quem ipsi posuerint vicarius, eadem balnea universum eorum redditum accipiens semper teneat, et si quid preter ducentos morabotinos quos in ipsis balneis eis habendos concedo superfuerit, mihi vel meo vicario fideliter reddat. Et si qua forsitan occasione eadem balnea cadere et reedificari vel alia preter hec in eadem villa fieri, quod omnino prohibeo, contigerit, Cluniacensis ecclesia et qui Deo ibi serviunt monachi statutum censum ducentorum morabotinorum in eis sicut in istis habeant et eorum vicarii, qui ea tenuerint, mihi vel meo vicario quod superfuerit fideliter reddant. Eidem quoque Cluniacensi ęcclesię et ejusdem abbati domino Petro et monachis jure hereditario dono quemdam ad casas faciendas in Burgis locum, et quandam terram ubi ad habitantium in eadem domo sustentationem faciant ortum. In tali quidem libertate predictas hereditates Cluniacensi ecclesię et abbati ejusdem et monachis possidere concedo, ut roxa, fossadera, pecta, homicidio omnique alia facienda que regi pertineat, in perpetuum inde ablatis, hii qui populati in eis fuerint, nemini ex debito nisi monachis Cluniacensibus serviant. Majorini, saiones, vel alii homines eas, causa malifaciendi vel pignerandi, non intrare presumant. Qui si intraverint, regie potestati, et monachis Cluniacensibus mille morabotinos pectent. Supramemoratas hereditates, quas Cluniacensi ęcclesię et abbati domno Petro et ejusdem ęcclesię monachis eorumque successoribus dono, libere et quiete eis in perpetuum possidere concedo, et si qua forsitan ęcclesiastica secularisve persona huic [mee dona]tionis paginę post modum contraria venerit et eam diruperit, perhenni percussa anathemate, cum Datan et Abyron, et Juda proditore, [apud infer]os tormentetur, nisi resipuerit, et insuper pro temerario ausu pectet regię potestati et Cluniacensi ęcclesię mille libras auri et dupla[tum reddat quicquid in]vaserit. Facta carta Salamanticę, in presentia domni Petri, Cluniacensis [abbatis, qui tunc in Hispaniam] venerat invitatione domini Adefonsi, supramemorati imperatoris, in era M. C. LXXX, IIII^o kalendas augusti, [predicto imperatore Adefon]so imperante in Toleto, Legione, Cesaraugusta, Najara, Castella, Galecia. Ego Adefonsus, imperator, hanc cartam quam jussi fieri anno [VIII mei imperii], confirmo et manu mea roboro. (Monogramme du roi Alphonse) Signum imperatoris. Hujus rei sunt confirmatores et testes: Ego imperatrix [Hispanię Beren]garia confirmavi. Ego Sancia, soror imperatoris, infantissa, confirmavi. Comes Rodericus Gomez confirmavit. Comes Ferrandus confirmavit. Comes Ramirius Froilez confirmavit. Rodericus Ferrandez confirmavit. Ferrandus Johannis confirmavit. Poncius de Cabreria confirmavit. Raimundus, Toletanus archiepiscopus, confirmavit. Petrus, Secobiensis episcopus, confirmavit. Pe[trus, Palentinus episcopus], confirmavit. Ber[nardus, Sagontinus episcopus], confirmavit. Martinus, Auriensis episcopus, confirmavit. Bernardus, Cemorensis episcopus, confirmavit. Petrus, Burgensis episcopus, confirmavit. Stephanus, Oxomensis episcopus, confirmavit. Johannes, Legionensis episcopus, confirmavit. Guterrus Ferrandez confirmavit. Didacus Munioz, majordomus imperatoris, confirmavit. Poncius de Minerva, alferiz, confirmavit. Michael Felicis, majorinus in Burgis, confirmavit. Geraldus scripsit jussu imperatoris et magistri Hugonis, ejus cancellarii.