Innocentius, episcopus, servus servorum Dei, venerabilibus fratribus Trecensi et Meldensi episcopis, et dilecto filio abbati Latiniacensi, Parisiensis diocesis, salutem et apostolicam benedictionem. Ex parte dilecti filii Cluniacensis abbatis fuit propositum coram nobis, quod cum ipse ad probandam coram dilectis filiis, ... abbate Sancte Genovefe Parisiensis ac conjudicibus suis monasterii de Caritate, lesionem enormem, quam in alienatione possessionum suarum incurrerat et inveniendam pecuniam Templariis refundendam diligenter et sollicite laboraret, jamque magnam partem pecunie sine ipsius monasterii gravamine invenisset, ac spem concepisset de inveniendo residuo meliorem, Gaufridus, tunc prior ejusdem monasterii, Altisiodorensis diocesis, ne ipsius abbatis studium super hoc sortiretur effectum, nequiter studuit impedire; nam cum abbas precepisset eidem, ut de hiis et aliis que ad ordinem pertinent tractaturus ad capitulum generale accederet, quod instabat, ipse quendam clericum alienigenam et ignotum post eundem abbatem apud Sezanniam ad appellandum transmisit, sicut idem clericus asserebat. Tunc abbas predictus per hujusmodi machinationes et studia videns super probatione lesionis enormis et solutione Templariis facienda, necnon et aliis utilibus procurandis impediri processum, disciplinamque monasticam dissolvi penitus et elidi versus idem monasterium, licet jam instaret dies celebrandi capituli generalis, duxit celerius festinandum, volens super hoc cum ejusdem loci conventu habere tractatum, ac de mandato nostro corrigenda corrigere ac statuere statuenda, presertim cum de novo nostris fuisset litteris redargutus, quod se in corrigendis excessibus subditorum in abbatiis et prioratibus sibi subjectis exhiberet tepidum et remissum, ac nos mandassemus eidem, ut appellatione remota corrigeret et reformaret in illis que correctionis et reformationis officio cerneret indigere. Verum Gaufridus predictus, captato favore servientium nobilis viri comitis Nivernensis, prevenit abbatem et conventum suis mendaciis circumvenit, in capitulo asserens quod abbas de monasterio ipso omnes proponebat eicere et de Cluniaco inducere alios numero pauciores. Cum ergo abbas predictus per servientem quem premiserat, suum ipsis annuntiasset adventum, iidem servientem ipsum cum injuria expellentes, ville et claustri portas firmiter obserarunt, et cum illic abbas postmodum advenisset, ipsi et aliis viris religiosis qui comitabantur eundem, ville impudenter et claustri denegarunt ingressum; verumtamen quidam de monachis monasterii antedicti zelo devotionis accensus, quandam portam ville, postquam abbas et socii ipsam et alias circuierant, reverenter reseravit eidem, quam idem ingressi, primam portam claustri, quam quidam monachi eodem zelo ducti aperire curarunt, secundum consuetudinem ordinis intraverunt. Hoc comperto, Gaufridus et monachi ac servientes armati, quos idem G[aufridus] ad hanc preparaverat victimam, de campanilibus et eminentioribus locis in abbatem et socios lapides grandes et densos crudeliter projecerunt; verumtamen misericors Dominus miraculose abbatem servavit illesum, licet in equm ejusdem plures magni ponderis projecti lapides extitissent, adeo quod idem equus in quatuor locis apparuit vulneratus. Tunc abbas tam atrocibus affectus injuriis, cum illi projicere lapides non cessarent, censuit furori cedendum et equo laxato fugam petiit et se recepit in villam, quem quidam burgensis errantem inveniens et quasi de mortis periculo erutum, trementem totis artubus et pallentem misericordia motus duxit in domum suam et curam ejus egit filialiter et devote. In illo autem conflictu, quando abbatem et socios lapidibus voluerunt obruere, quidam servientes et monachi majorem portam cum gladiis et fustibus exeuntes, sarcinulis oneratos retinuere tres equos, uno de abbatis servientibus vulnerato; sed et hiis Gaufridus et ejus complices non contenti, quin immo malis adicientes pejora, balivos comitis memorati in grave prejudicium monasterii atque ville ad suorum defensionem facinorum et juris oppressionem, necnon abbatis et ordinis advocarunt, quorum presentia et favore campanilia et alia loca editiora, armis, arcubus, balistis et lapidibus munierunt, de nocte ita celebrantes excubias cornibus, cantilenis, fistulis et clamore, etsi castrum obsessum ab hostibus custodirent, quamquam abbas per violentiam irrumpere claustrum, etsi posset, nullatenus voluisset, sed nobis vindictam potius reservare. Attendens igitur idem abbas quod Gaufridus et sui nullam ammonitionem admitterent, semper claustri, curie ac majoris ecclesie necnon omnibus aditibus obseratis, per quos ad eos haberi posset accessus, habito religiosorum virorum consilio, ipsius G[aufridi] et complicum ejus culpis clarescentibus evidenter, ipsum tanquam inobedientem, rebellem, contumacem et dilapidatorem sententialiter amovit a regimine prioratus et tam ipsum quam omnes sibi taliter adherentes, vinculo excommunicationis innodans, ecclesiam supposuit interdicto, donec redeuntes ad cor condigne satisfacerent de tam enormibus excessibus et offensis. Ipsi vero semper proniores ad pejus, sententias in eos sic latas rationabiliter non servantes, pulsatis campanis, divina presumunt sollempniter celebrare. Ceterum cum equi abbatis ducerentur ad aquam ab hominibus comitis antedicti, quos introduxerunt in villam, contra ipsius et monasterii libertatem, septem ex eis capti fuerunt, reliquis effugatis, iidem etiam ceperunt servientes abbatis in villa in qua comes prefatus nullam habet justitiam, licet in nullo prefati excesserint servientes, omnes preterea ville portas et aditus per quos intratur in eam postmodum obstruxerunt, non patientes intrare quempiam peditem vel equitem ad abbatem. Quod si quisquam portas ingrederetur ignotus, custodes perquirebant ipsarum, ne ferret litteras vel mandatum. Abbas igitur taliter impeditus, et affectus tedio ac langore, quoniam Cluniaci capitulum annuum non poterat celebrare, in quo de sepedicti monasterii reformatione potissimum et pecunia Templariis refundenda tractare ac ordinare cum abbatibus et prioribus disposuerat, ne tunc abbates et priores inaniter laborassent, neve propositum ejus circa relevationem ejusdem monasterii suo privaretur effectu, vocatis ad se abbatibus et prioribus, idem capitulum apud Caritatem celebrare decrevit, credens auctoritate ac presentia tantorum virorum posse prefatos rebelles a sua pertinacia revocari. Venerabilis quoque frater noster, ... Gebennenensis episcopus et H[ugo], Remensis archidiaconus, sicut suis nobis litteris intimarunt, accesserunt Cluniacum ad capitulum generale, etc. ... Ne igitur tante presumptionis excessus remaneant incorrecti, discretioni vestre per apostolica scripta precipiendo mandamus, quatinus ad locum ipsum personaliter accedentes et inquisita super hiis plenius, et cognita veritate, si rem inveneritis ita esse, prolatam in sepedictum Gaufridum depositionis sententiam a regimine prioratus, auctoritate apostolica confirmantes, et approbantes nichilominus quod de substitutione prioris et sigillorum dampnatione per prefatos diffinitores est factum, excommunicationis sententiam in prefatum G[aufridum] ac complices ejus promulgatam faciatis, appellatione postposita, usque ad satisfactionem condignam firmiter observari, contradictores quoslibet aut rebelles, sive monachi vel clerici fuerint, sive laici, per censuram ecclesiasticam, sublato cujuslibet contradictionis et appellationis obstaculo, compescendo. Et quoniam audivimus prefatum Gaufridum multas sibi pecunias congregasse, volumus nichilominus et mandamus, quatinus ad resignationem earum per districtionem ecclesiasticam, appellatione remota, compellatis eundem, facientes ipsas pecunias in solutionem debitorum converti, vel in aliam utilitatem monasterii memorati. Eos vero, quos excommunicatos constiterit temere celebrasse divina, pena canonica percellatis. Testes autem qui fuerint nominati, si se gratia, odio vel timore subtraxerint, per censuram eandem, appellatione cessante, cogatis veritati testimonium perhibere, nullis litteris veritati et justitie prejudicantibus a sede apostolica impetratis. Quod si non omnes hiis exequendis potueritis interesse, duo vestrum ea nichilominus exequantur. Datum Signie, IIII kalendas julii, pontificatus nostri anno quintodecimo.