Reverendo patri ac domino suo Guillermo, Dei gratia Cluniacensi abbati, R[aimundus], eadem gratia humilis abbas Moysiacensis, salutem et tam debitam quam devotam obedientiam cum reverentia. Mater nostra Cluniacensis ecclesia Moysiacensem ecclesiam longe retroactis temporibus non modico labore et studio acquisivit, et cum non sit minor virtus quam querere parta tueri, restat ut summa opera mater nitatur filiam in libertate sua et statu prospero conservare. Habet namque hæc filia duos persecutores validos, quos debuisset suis obsequiis habuisse benivolos et amicos, comitem videlicet Montisfortis, dominum R., apostolicæ sedis cardinalem et legatum. Primum siquidem recipimus in jus et dominium villæ Moisiaci, unde per manum ipsius et crucesignatorum Tolosanus comes expulsus fuerat, fidelitatis et hominii nobis præstito juramento. Quod juramentum ita fideliter conservavit, quod non tantum a suis personam nostram et nostrorum monachorum gravissime sustinuit verberari, imo de die in diem jura nostræ ecclesiæ usurpando, ipsam et nos et villam nihilominus ad summam pauperiem jam deduxit. Præterea jam dictus cardinalis, recepta sumptuosa et onerosa a nostro monasterio procuratione, consequenter suos legatos in nostra absentia inquisitionis causa ad nostrum transmisit monasterium, quibus, juxta tenorem privilegii eis editi, diligentissime a conventu fuit responsum, quod cum inquisitio et correctio ad Cluniacense spectaret monasterium, illorum vel aliorum quorumlibet legatorum inquisitionem vel correctionem nequaquam reciperet, nisi a summo pontifice specialiter fuerint ad hoc missi. Quod non modicum indignanter recipiens cardinalis in plena synodo apud Claromontem celebrata, nos non vocatos, neque contumaces, neque rebelles excommunicavit, et nostros monachos ecclesiastico supposuit interdicto, et Caturcensi injunxit episcopo, ut per episcopatum suum, utpote excommunicatos, nos faceret artius evitari. Audiens etenim cardinalis nos contra suam venire sententiam comiti Montisfortis tradidit in mandatis, ut nos et nostros monachos ubilibet inventos cum equitaturis caperet et substantiam monasterii penitus dissiparet. Cum igitur super hiis vestram prudentiam consulturi, licet debiles et infirmi, Cluniacensem ecclesiam adiremus, et adeo labore itineris convaluit nostra infirmitas, quod nec ad vos nec alibi possemus dirigere gressus nostros, dilectos nostros latores præsentium benignitati vestræ dirigimus cum nostris litteris allegaturos nostram justam absentiam et Moisiacensis ecclesiæ angustias plenius exposituros. Quapropter sanctitati vestræ humo tenus supplicantes lacrymosas preces effundimus, quatinus nobis et Moisiacensi ecclesiæ hujusmodi consilium et auxilium impendatis, ut sanctæ Cluniacensis ecclesiæ salvis expensis eminentia pericula evadere valeamus. Alioquin nil faciendum nobis restat aliud, nisi quod relinquamus nostram ecclesiam jam dictorum persecutorum arbitrio disponendam.