Nicolaus episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio ... abbati Sancti Andree Avinionensi, salutem et apostolicam benedictionem. Ex parte dilecti filii ... abbatis Cluniacensis, nobis extitit intimatum, quod tam abbates et priores qui fuerunt pro tempore ac conventus Cluniacensis, quam priores et conventus prioratuum Cluniacensis ordinis, monasterio Cluniacensi pleno jure in Arelatensi provincia subjectorum, domos, grangias, prata, nemora, molendina, possessiones, redditus, vineas, jura, jurisdictiones et quedam alia bona eorumdem monasterii et prioratuum, datis super hoc litteris, confectis exinde publicis instrumentis, factis renuntiationibus, juramentis interpositis et penis adjectis, nonnullis clericis et laicis, aliquibus eorum ad vitam, quibusdam vero ad non modicum tempus et aliis perpetuo, ad firmam vel sub censu annuo pro sue voluntatis arbitrio, in gravem ipsorum monasterii et prioratuum lesionem concedere presumpserunt, quorum aliqui dicuntur super hiis confirmationis litteras in forma communi a Sede Apostolica impetrasse. Quare idem abbas nobis humiliter supplicavit ut ipsis monasterio Cluniacensi et prioratibus super hoc providere paterna sollicitudine curaremus. Nos itaque, ipsius abbatis supplicationibus inclinati, discretioni tue per apostolica scripta mandamus, quatinus ea que de bonis eorumdem monasterii et prioratuum per concessiones hujusmodi alienata inveneris illicite vel distracta, non obstantibus litteris, instrumentis, juramentis, renuntiationibus, penis et confirmationibus supradictis, ad jus et proprietatem ipsorum monasterii et prioratuum legitime revocare procures, contradictores per censuram ecclesiasticam, appellatione postposita, compescendo. Testes autem qui fuerint nominati, si se gratia, odio vel amore subtraxerint, censura simili, appellatione cessante, compellas veritati testimonium perhibere. Datum Rome, apud Sanctum Petrum, X kalendas februarii, pontificatus nostri anno secundo.