Venerabilibus et dilectis amicis suis ... Dei gratia abbati Cluniacensi et sancto conventui ejusdem, R. per eandem vicecomes Cardonensis, salutem cum omni beneplacito et honore. Cum progenitores nostri illius devocionis et affectionis erga Cluniacense monasterium condam extiterint ut venerabile monasterium Sancti Petri Castriserrensis, quod per ipsos in solo proprio edificatum nobilissime, ac dotatum amplissime extitit, eidem subicerent jure perpetuo possidendum, vos qui divina vocacione ad regimen illius monasterii dati estis, et qui inter filios et professores ordinis Sancti Benedicti firmamentum veraciter obtinetis et pre aliis, sicut pium est credere, principatum, debetis, immo tenemini juxta pacta inita inter vos et progenitores nostros predictos, quorum locum tenemus, circa factum, et regimen predicti monasterii taliter vos habere, ne (quod absit!) vestra negligentia, culpa aut incuria hoc agente, idem monasterium in temporalibus aut spiritualibus taliter collabatur, ut vix quisquam valeat inveniri qui velit et valeat adicere ut resurgat; nosque nullatenus in hiis aliter procedere compellamur, cujus interest ne status illius monasterii dampnabiliter aut irreparabiliter alteretur, sane dolentes referimus, et necessitate exigente, immo destructione pocius ipsius monasterii instigante, cogimur non tacere qualiter presencia et absencia R. de Montepesat, prioris Castri Sarraceni, quem ad regendum predictum monasterium Castriserrensis transmisistis, est fere totaliter in spiritualibus et temporalibus destitutum. Cum vero in predicto monasterio presens est, conatus et solicitudo ac studium ipsius circa hoc vertitur, ut universa que de bonis ipsius possit invadere et subripere secum portet, cujus rapacitas in tantum invaluit contra monasterium memoratum et tanto tempore circa ea dampnabiliter per se et suos bajulos insudavit quod nisi per alium magis ydoneum ipsi monasterio celeriter succuratur, ad tantam exinanicionem in temporalibus producetur, quod deffectu victualium et vestitus cogentur inde recedere monachi, et recurrere ad suffragia mendicata. Absentia vero ejusdem prioris, que quasi continua est, quantum dampnosa sit monasterio supradicto, hic non expedit annotari, cum satis evidens sit monachos ipsius, velut locustas existere in deserto, regis regimine totaliter destitutos, et quanta ex hoc eisdem evagandi materia dampnabiliter subsequatur, cum quidam ex ipsis forte velut equi indomiti fracto freno incipiant, vel forte pocius continuent lacivire, non posset de facili ennarrari; et quia nobis cordi est tante jacture et dampno quasi irreparabili, quod ipsi monasterio secutum est ex presencia et absencia dicti prioris, vobis isto tempore denunciando hujusmodi contraire, ad proponenda et procuranda hec et alia que ipsi monasterio temporibus dicti R. prioris dampnabiliter propter ipsius culpam et negligenciam contigerunt, latorem presencium, nomine Bg. de Pausa, clericum, devocioni vestre, duximus transmittendum. Quem tanquam procuratorem nostrum super premissis et aliis que ex parte nostra in hiis et super hiis proponere voluerit, benigne, si placuerit, audiatis, et circa subrogationem alterius prioris qui sit maxime indigena de Chatalonia, et qui velit et valeat dictum monasterium utiliter gubernare, vos taliter, si placuerit, habeatis, ne ad irreparabilem destructionem ulterius in spiritualibus et temporalibus deducatur; alioquin extunc licet inviti tanto malo et tante jacture illius monasterii, immo pocius nostri, qui patroni sumus ejusdem et cujus interest, ne ad statum dampnosum sive dampnabilem perducatur, taliter curabimus obviare, ne ex culpa aut negligencia vestra aut dicti prioris, immo pocius destructoris, tantum possimus periculum nostri juris nobis in dicto monasterio competentis incurrere vel jacturam. Quid autem super premissis et singulis facere intendatis, nobis per vestras litteras significare curetis, et per istum eumdem presencium portitorem. Datum apud Cardonam, tercio kalendas madii.